نوټ

اصلي پوښتنه دا ده چې ولې د اروپا اتحادیې او نورو نړیوالو بنسټونو د روښانه دریځونو سره سره، لا هم د نړیوالې ټولنې او طالبانو تر منځ هیڅ ډول عملي او دوامداره تعامل رامنځته سوی نه دی؟

افغانستان نن د سرچینو له کموالي نه، بلکې د وجدان د نشتوالي له امله ځوریږي. دا هغه خاوره ده چې د پښو لاندې یې طلا او اوبه سته، خو د خلکو په خیټو کې ډوډۍ نسته. له فاسدو جمهوریتونو نیولې تر بې‌تدبیره امارته، ټول د عدالت او مسئولیت په ازموینه کې ناکام سول.

د تېرو څلورو کلونو تجربې ښودلې چې طالبان د شریعت له نومه د سیاسي او ایډیولوژیک سپر په توګه کار اخلي، څو له ټولنیز ژوند څخه د ښځو د له منځه وړلو پالیسۍ ته دیني رنګ ورکړي. دوی تراوسه نه د ښوونځیو د بیا پرانیستلو لپاره کومه واضحه طرحه وړاندې کړې، نه یې د «شریعت اصولو» په اړه د تعلیم په برخه کې روښانه تعریف ورکړی.

دا وضعیت چې د تېر هر وخت په پرتله ډېر خراب بلل سوی، له هغه خوارځواکۍ سره مل دی چې درې نیم میلیونه ماشومان یې د کړاو پر لور بیولي او د راتلونکو نسلونو لپاره یې یو ناڅرګند راتلونکی رامنځته کړی دی

طالبانو د ښوونځیو او پوهنتونونو د دروازو په تړلو، د انټرنټي کلبونو په تړلو، او اوس د انټرنټ په پرې کولو سره، په حقیقت کې د افغانستان د علم، فرهنګ او راتلونکي ریښې پرې کوي