په افغانستان کې د رسنیو د محدودیتونو په وروستۍ قضیه کې، د طالبانو حکومت په خصوصي تلویزیونونو کې د سیاسي پروګرامونو خپرول منع کړي دي.
دا پریکړه نه یوازې یو نوی محدودیت دی، بلکې د رسنیو د بشپړ خاموشولو او په ټولنه کې د طالبانو د داستان انحصار د ټینګولو لپاره د یوې پراخې ستراتیژۍ یوه برخه هم ده.
د رسنیو سرچینو راپور ورکړی چې طالب چارواکو په دې وروستیو ورځو کې یو شمیر تلویزیوني چینلونو ته خبرداری ورکړی چې نور د “سیاسي طبیعت” پروګرامونو خپرولو حق نلري.
دا لارښوونه سره له دې چې د انسانانو او څارویو د انځورونو خپرول مخکې په ۱۷ ولایتونو کې منع شوي وو، خپره شوه. دا یو داسې اقدام دی چې پخوا د طالبانو د دې غوښتنې د څرګندې نښې په توګه لیدل کېده چې رسنۍ د ټولنې له هر ډول حقیقي انعکاس څخه فلټر کړي.
طالبان نه یوازې د معلوماتو وسایل محدودوي، بلکې د رسنیو فعالیتونه اداره کوونکي رواني فضا هم په جدي توګه محدودوي.
د افغان خبریالانو د مرکز مشر احمد قریشي راپور ورکړی چې د طالبانو د واکمنۍ راهیسې د رسنیو پر وړاندې لږ تر لږه ۲۲ محدودیتي حکمونو صادر شوي دي.
هغه خبرداری ورکړ چې دا پروسه به د خپلواکو رسنیو د بشپړې سقوط لامل شي؛ هغه رسنۍ، چې د طالبانو له واکمنۍ مخکې، په هیواد کې د آزادۍ او پوهاوي له څو مرکزونو څخه یوه وه.
سانسور او ځان سانسور په داسې چاپیریال کې یو نورم ګرځیدلی دی.
خبریالان اړ دي چې د حقیقت ویلو پر ځای د حکومت رسمي بڼه منعکس کړي.
په عین حال کې، ښځینه خبریالانې تر ټولو ډیرې ځپل شوې دي.
ډیری یې یا له صحنې څخه ایستل شوي یا د پردې تر شا رولونو ته لیږدول شوي دي.
دا ښکاره تبعیض د طالبانو د هغه پراخې پروژې یوه برخه ده چې غواړي ښځې په تدریجي ډول د هیواد له عامه او رسنیو څخه له منځه یوسي.
د رسنیو پر وړاندې د طالبانو دا ټولې کړنې د یوې خاموشې، بې پوښتنې او منزوي ټولنې د رامنځته کولو په موخه دي.
که چیرې د رسنیو د ځپلو پروسه په دې ډول دوام ومومي، نو افغانستان ممکن د رسنیو د آزادۍ او بیان له پلوه د نړۍ له تیاره سیمو څخه یوه شي.
هغه هېواد چې یو وخت د خپلو خبریالانو په زړورتیا سره د آزادۍ په لومړۍ لیکه کې ولاړ و، اوس د چوپتیا او رسنیو تیاره کې ډوبېږي.
