یادداشت های خبری افغانستان در موضوعات فرهنگی، علمی، سلامت و بهداشت، سیاسی و اقتصادی
نزدیک شدن به فصل زمستان، ابعاد تازه‌ای به این بحران می‌افزاید. سرمای شدید، قطع راه‌های ارتباطی در برخی مناطق کوهستانی و افزایش هزینه‌های گرمایش و غذا، فشار مضاعفی بر خانواده‌های نیازمند وارد می‌کند.
افغانستان امروز نه از کمبود منابع، بلکه از کمبود وجدان رنج می‌برد. سرزمینی که در زیر پایش طلا و آب است، در شکم‌های مردمش نان ندارد. از جمهوریت‌های فاسد تا امارتِ بی‌تدبیر، همه در آزمون عدالت و مسئولیت شکست خوردند.
بحران آموزش در افغانستان تنها یک مسئله داخلی نیست؛ این بحران، وجدان جهانی را خطاب قرار می‌دهد. جامعه‌ی بین‌المللی باید از واکنش‌های نمادین فراتر رود و برای حفظ حق آموزش—به‌ویژه برای دختران—دست به اقدام عملی و پایدار بزند.
انسان‌هایی که گرچه چشم ظاهری ندارند، اما با چشم دل و ضمیر، جهان را روشن‌تر از بسیاری از بینایان می‌بینند. در افغانستان اما، نابینایان نه تنها از حق دیدن، بلکه از حق زیستن در جامعه‌ای عادل و مهربان نیز محروم مانده‌اند
اسلام‌آباد که سال‌ها با دوگانگی در قبال افغانستان عمل کرده، اکنون با زبان سلاح پاسخ می‌دهد. این تغییر رویکرد از دیپلماسی به نظامی‌گری، در حالی صورت می‌گیرد که پاکستان همواره ادعای نقش سازنده در ثبات افغانستان را داشته است.
آینده حماس، وضعیت تسلیحاتی غزه و مکانیزم‌های بازسازی در هاله‌ای از ابهام باقی مانده است. بنیامین نتانیاهو، که رژیم او سابقه طولانی از نقض قطعنامه‌های سازمان ملل دارد، هیچ تعهد قابل اعتمادی برای احترام به این آتش‌بس ارائه نداده است…
بلایای طبیعی در افغانستان تنها حادثه‌های محیطی نیستند، بلکه نشانه‌ای از ضعف در برنامه‌ریزی و ناتوانی در مدیریت خطر به‌شمار می‌آیند. تا زمانی که نگاه ما از «مدیریت بحران پس از حادثه» به «مدیریت خطر پیش از وقوع بلا» تغییر نکند، تکرار رنج و ویرانی ادامه خواهد یافت.
کاهش وابستگی به گذرگاه‌های پاکستان، به معنای خروج از دایره‌ای است که در آن اهرم فشار همواره در اختیار طرف مقابل قرار دارد.
طی چهار سال اخیر، روابط دو طرف از گرمای دوستی به سردی تنش و درگیری مسلحانه رسیده است. حملات مرزی، تبادل آتش، و اتهامات متقابل، تصویری کاملاً متفاوت از آن روزهای نخست ترسیم می‌کند…
جنگ ۳۳ روزه، آغاز زوال هیمنه صهیونیسم و امپریالیسم امریکایی بود. در تموز ۲۰۰۶، ایمان بر زر، اراده بر سلاح و حقیقت بر فریب پیروز شد.امروز، پس از طوفان الاقصی، این مسیر ادامه یافته است: ارتش امریکا در عراق و افغانستان و اسرائیل در غزه شکست خورد.
تجربهٔ چهار سال گذشته نشان می‌دهد طالبان از نام شریعت به‌عنوان سپر سیاسی و ایدئولوژیک استفاده می‌کنند تا سیاست حذف زنان از عرصهٔ عمومی را توجیه کنند. آن‌ها تاکنون نه برنامه‌ای مشخص برای بازگشایی مکاتب ارائه کرده‌اند، نه تعریفی روشن از «اصول شریعت» در زمینهٔ آموزش. چنین تعلیقی، عملاً به معنای ادامهٔ محرومیت است.
روز بزرگداشت حافط فقط گرامی‌داشت یک شاعر نیست؛ بزرگداشت انسان آزاد اندیشی است که با زبان شعر، پیام خرد، عشق و صداقت را به جهان رساند. این روز فرصتی است برای پاسداشت این میراث فرهنگی و ادبی و ترویج آموزه‌های او در میان نسل‌های نو.