با پایان نبرد ۱2 روزه ایران با رژیم صهیونیستی و امریکا، جهان شاهدبرآمدن چهره‌ای تازه از ایران بود: قدرتی با اقتدار نظامی، انسجام اجتماعی، عمق استراتژیک منطقه‌ای، و توان تأثیرگذاری بر معادلات جهانی.
در جهان سیاست، آن‌چه تاریخ می‌سازد، نه صرفاً جنگ‌ها، بلکه نتایج و پیامدهای آن‌هاست. جنگ تحمیلی ۱2 روزه که با تجاوز گسترده صهیونیست‌ها و حمایت مستقیم امریکا آغاز شد، با مقاومت جانانه ملت ایران، و درخشش سپاه، ارتش و نیروهای مقاومت به شکستی مفتضحانه برای دشمن انجامید. این جنگ، تنها یک میدان درگیری نبود؛ صحنه‌ای بود برای بازتعریف قدرت ایران در سپهر جهانی.
آغاز عملیات «بشارت فتح» در روز نهم جنگ و هدف‌گیری دقیق پایگاه عالعدید در قطر، همه محاسبات امریکا را بر هم زد. ایالات متحده که تصور می‌کرد ایران در موقعیتی تدافعی قرار دارد، با واقعیت موشک‌هایی روبه‌رو شد که با دقت بالا سامانه‌های دفاعی گران‌قیمت را درهم کوبیدند. این ضربه‌ی قاطع بود که واشنگتن را وادار به پیشنهاد آتش‌بس کرد.
سرزمین های فلسطین اشغالی (اسرائیل) دیگر امن نیست؛ شلیک هزاران موشک با دقت بالا و ناتوانی گنبد آهنین در مهار آنها، باعث شد تا شهرهای اشغالی به جهنمی از آژیر، آوار و اضطراب بدل شوند. رسانه‌های عبری برای نخستین بار اذعان کردند که هیچ‌کجا در سرزمین‌های اشغالی امن نیست. این تحولات باعث شد بسیاری از صهیونیست‌ها، موج تازه مهاجرت معکوس را آغاز کنند.
علی‌رغم تمرکز دشمن بر حمله به مراکز هسته‌ای، این مراکز با حداقل آسیب، به‌کار خود ادامه دادند. و در حوزه امنیتی، دستگیری صدها جاسوس رژیم صهیونیستی از داخل نهادهای مختلف، دست برتر امنیتی ایران را به رخ کشید و موجب تثبیت اقتدار امنیتی جمهوری اسلامی شد.
شکوه وحدت ملت و حمایت جهانی؛ ملت ایران، در صحنه دفاع از عزت و تمامیت ارضی، یک‌صدا ایستادند. همین وحدت موجب شد تلاش رسانه‌های معاند برای تفرقه‌افکنی، به ضد خود بدل شود. در کنار آن، ملت‌های مسلمان از افغانستان، عراق، پاکستان تا لبنان، سوریه، ونزوئلا و حتی امریکای لاتین، از ایستادگی ایران تجلیل کردند و خواستار پایان سلطه‌طلبی امریکا شدند.
جنگ ۱2 روزه نشان داد که دیگر دوران یک‌جانبه‌گرایی امریکا به سر آمده است. ایران، با تکیه بر اقتدار نظامی، ایمان ملی و حمایت جهانی، نه‌تنها در برابر تجاوز ایستاد، بلکه قواعد جدیدی بر بازی قدرت در منطقه تحمیل کرد. اکنون، جهان ناگزیر است جمهوری اسلامی ایران را نه‌تنها به‌عنوان قدرت اول منطقه، بلکه به‌عنوان بازیگری جهانی بپذیرد.
نویسنده: م. کهریزنوی
