افغانستان در روزهای اخیر شاهد قطع گسترده اینترنت بوده است؛ اقدامی که به دستور طالبان در چندین ولایت از جمله بلخ، کندز، بدخشان، بغلان و تخار عملی شده است. بر اساس گزارش نهاد ناظر NetBlocks، سطح دسترسی به اینترنت در افغانستان به حدود ۱۴ درصد از حالت عادی کاهش یافته است. طالبان این اقدام را «برای جلوگیری از فساد» توجیه کرده‌اند، اما در عمل یکی از اساسی‌ترین نیازهای جامعه را از مردم گرفته‌اند.
این تصمیم پیامدهای گسترده‌ای به دنبال دارد. اقتصاد کشور نخستین قربانی این اقدام است؛ بانکداری آنلاین و خدمات مالی مختل شده و هزاران کسب‌وکار کوچک و بزرگ با بحران روبه‌رو شده‌اند. در کنار آن، آموزش و تحصیل نیز ضربه سنگینی خورده است؛ دانشجویان و دانش‌آموزان دیگر توان دسترسی به منابع آموزشی جهانی و کلاس‌های آنلاین را ندارند. رسانه‌ها و خبرنگاران نیز در تاریکی قرار گرفته‌اند و گردش اطلاعات به‌شدت محدود شده است.
قطع اینترنت تنها یک محدودیت فنی نیست، بلکه نشانه‌ای آشکار از سیاست انسداد و انزوای بیشتر افغانستان است. کشوری که همین حالا با فقر، بیکاری و بی‌ثباتی سیاسی دست‌وپنجه نرم می‌کند، اکنون از یکی از معدود ابزارهای توسعه، آگاهی و ارتباط با جهان نیز محروم شده است.
این اقدام طالبان بار دیگر نشان داد که تصمیم‌های یک‌جانبه و غیرمسئولانه، بیشترین آسیب را به مردم عادی وارد می‌کند. در شرایطی که اینترنت در جهان امروز به اندازه آب و برق حیاتی است، محروم کردن مردم از آن، به معنای قطع نفس یک ملت است.
