کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان روز یکشنبه، ۷ عقرب اعلام کرد که در سال ۲۰۲۰ میلادی، روزانه حدود ۲۰ زن در افغانستان هنگام زایمان یا در حالت بارداری جان می‌دادند.
این نهاد گفت که برای مقابله با مرگ و میر مادران و کودکان، در یک برنامه‌ی دوساله، قابله‌هایی را برای مناطق دوردست افغانستان آموزش می‌دهد.
کمیساریای عالی سازمان ملل متحد افزود، دانشجویانی که در این برنامه آموزش داده می‌شوند، از مناطق دوردست و با دسترسی محدود به خدمات صحی هستند و پس از پایان دو سال، «دیپلم» دریافت خواهند کرد.
این نهاد گفت که برای دانشجویان علاوه بر فرصت آموزش، فرصت کار نیز فراهم خواهد شد.
پیش از این سازمان جهانی صحت نیز گفته بود که افغانستان یکی از کشورهای با بالاترین میزان مرگ و میر مادران در هنگام زایمان است و بر نقش قابله‌ها در جلوگیری از مرگ و میر مادران تأکید کرده بود.
سلامت مادران به عنوان یک اصل مهم در پرورش کودکان سالم و صالح به شمار می‌آید و نادیده گرفتن این مساله، آنان را با خطرات جانی مواجه می‌سازد. مادران از ابتدای حاملگی باید مراقبت‌های بهداشتی و روانی شوند تا بتوانند جنینی که مدت‌ها انتظارش را می‌‍‌کشد، پرورش داده و در آغوش گیرد اما مسایل گوناگونی سلامت مادر و کودک را تهدید می‌کند که باید آنان را برطرف ساخت.
اولین قدم در سلامت مادر و کودک، سلامت روان مادران است. ماردان باید در یک محیط سالم و بانشاط حضور داشته باشند و هر از هرگونه ناراحتی و استرس به دور باشند، زیرا این امور،علاوه بر اثر سوء بر روان مادر، روی جنین نیز اثرات مخربی بر جای می‌گذارد.
نکته دیگر در سلامت مادر و جنین، تغذیه مناسب می‌باشد. از آنجایی‌که جنین از مادر تغذیه می‌کند و خوراک مادر بر کودک تاثیر مستقیم دارد، باید به تغذیه آنان توجه ویژه ای شود. گروه‌هایی غذایی برای مادر فراهم و سلامت او پایش شود.
مراقبت‌های بهداشتی در رشد مناسب جنین و همچنین سلامت مادران اهمیت زیادی دارد. در طول دوران بارداری هم مادر و هم جنین توسط نیروهای آموزش دیده و متخصص معاینه شوند و در صورت نیاز به مراکز ویژه‌ای معرفی گردند تا خدمات مطلوب را دریافت نمایند.
مهمترین نکته در فرایند بارداری، زمان وضع حمل مادر و تولد نوزاد است که خیلی حساس و مهم می‌باشد. در این مرحله اگر نیروی متخصص و با تجربه، مادران را همراهی نکند، سلامت مادر وکودک به خطر خواهد افتاد؛ لذا حضور پزشکان متخصص در این مقطع بسیار ضروری خواهد بود.
در مناطق دور افتاده‌ی افغانستان، زنان هنگام زایمان کم‌تر به خدمات صحی دسترسی دارند و در اکثر مراکز کوچک صحی نیز قابله‌های آموزش‌دیده وجود ندارند. همچنین این نیاز در برخی از مراکز ولایات نیز احساس می‌شود زیرا تناسبی بین تعداد نیروهای کادر درمانی و مادرانی که وضع حمل می‌کنند وجود ندارد. در این حالت، نیاز به قابله‌های آموزش دیده است که در شرایط حساس به مادر وکودک یاری برساند. این مهم در صورتی امکان پذیر است که سیستم بهداشت حاکمیت از آن حمایت نماید و با برنامه‌ریزی و پشتیبانی از نیروها به سلامت مادران و کودک کمک نماید.
