وزارت خارجه آمریکا به تازگی در اعلامیه‌ای گفته است که همواره تلاش دارد تا با عملی شدن مواد توافقنامه دوحه، دولتی فراگیر در افغانستان شکل بگیرد.
در ادامه این اعلامیه، آمده است که حکومتی باید تشکیل شود که از حمایت گسترده مردم به ویژه زنان و اقلیت‌های قومی در افغانستان برخوردار باشد.
این در حالی است که بنابر توافق دوحه قرار بود تا با همکاری نهادهای بین المللی و نظارت قدرت های خارجی، طالبان در بخشی از قدرت سهیم شوند و حکومتی متشکل از تمام طرف‌های درگیر در افغانستان تشکیل شود.
اما با فرار مقامات حکومتی از جمله رییس جمهور وقت و در پی آن خروج غیر مسئولانه نیروهای خارجی، قدرت به طور کامل در اختیار طالبان قرار گرفت و حتی تعداد زیادی از تجهیزات نظامی نیز از آنان به جا مانده و در اختیار طالبان قرار گرفت.
اکنون پس از گذشت بیش از یک سال از این اتفاق و با افزایش بحران های اقتصادی در کشور، ایالات متحده آمریکا به دنبال ایجاد یک حکومت فراگیر در کشور می‌باشد و حال آنکه خود به نوعی یکی از مسببان اصلی بحران کنونی به حساب می‌آید.
بنابراین باید گفت هرچند افغانستان نیازمند تشکیل یک حکومت همه شمول و فراگیر می‌باشد، اما آنچه که از آن مهمتر است، استقلالیت کشور می‌باشد و ایالات متحده در طول دو دهه اخیر نشان داده که افغانستان را نه تنها به سوی استقلال پیش نبرده است بلکه بحران وابستگی‌های متعدد از جمله وابستگی سیاسی، اقتصادی و… را نیز به کشور تحمیل کرده است.
موضوع تشکیل حکومت فراگیر در افغانستان یک مساله کاملا داخلی بوده و شاخصه مهم آن استقلالیت و خودکفایی است و جامعه جهانی باید در راستای تحقق این چنین حکومتی در افغانستان تلاش نمایند و زمینه را برای استقلال کشور فراهم آورند، نه آنکه با دخالت در امور داخلی، کما اینکه در طول دو دهه اخیر همین طور بوده است، کشور را به سوی بحران های جدید سوق دهند.
